Niet alleen
‘Ik begrijp het niet’, zegt ze. Haar ogen zoeken de mijne, maar wenden zich even snel weer af wanneer ik haar blik vang. ‘Hij was altijd zo lief’, gaat ze verder, ‘en nu is hij zo anders… alsof er iets in hem zit dat elk moment kan losbarsten. Soms herken ik hem niet meer. Soms… ben ik bang.’ ‘Dat is de dementie,’ zeg ik onomwonden, beseffend dat ik het al een vijftal keer gezegd heb. ‘Echt,’ vraagt ze, ‘denk je dat?’ Een glimp van verlichting glijdt over haar gezicht. Er is een verklaring voor zijn gedrag. Ze weet het, maar kan het tegelijk niet vatten. Ook bij haar ontsnapt nieuwe informatie als zand door haar vingers. ‘Ik ga hem terug mee naar huis nemen,’ zegt ze met een verdachte vastberadenheid, terwijl ze vertwijfeld in mijn ogen kijkt. Ik laat een stilte vallen, bewust en afgewogen. ‘Nee, dat kan niet’, besluit ze enkele tellen later resoluut, maar ditmaal zie ik wanhoop in haar blik. ‘Ik denk dat dat inderdaad niet meer realistisch is’, antwoord ik rustig en beheerst, me ...
.png)
